• Portretten
• 13 november 2024

Met hart en ziel: Het verhaal van Joan Pollack

Joan Pollack  (66) is een vrouw die, ondanks haar tegenslagen, ongebroken door het leven gaat. Met een hoorbaar stralende lach vertelt ze over haar ervaringen, hoe zwaar die soms ook zijn geweest. “Toen ik acht jaar geleden mijn eerste been verloor, dacht ik dat ik het ergste had meegemaakt,” vertelt ze aan De Snelle Pen. Maar een jaar geleden volgde ook haar andere been, een nieuwe klap in haar leven van dertig jaar met diabetes. “Ik kon me niet meer op mijn benen staande houden. Ik moest speciale schoenen dragen, maar uiteindelijk werd de wond aan mijn been zo ernstig dat amputatie de enige oplossing was.”

De weg naar herstel was lang en zwaar. Joan herinnert zich nog de woorden van de arts: “U bent ‘dood’ binnengekomen.” Ze vertelt met ingetogen trots over hoe hard de dokters hebben gevochten voor haar leven. “Ik voelde de kracht om door te gaan. De psycholoog zei: ‘U bent geweldig.’ Maar ik wist, als ik bij de pakken neer zou zitten, dan was het voorbij.”

Als ik thuis was gebleven, zou ik maar door blijven gaan. Hier vind ik rustJoan Pollack

Liefde en Verdriet

Joan groeide op met een groot hart voor anderen, en dat heeft haar nooit verlaten. Bijna 35 jaar werkte ze als buurtwerkster, waar ze zich inzette voor jong en oud. Ze vertelt over een van de meest aangrijpende momenten in haar leven: “Ik was op weg naar werk toen ik een vrouw zag huilen met een baby in haar armen. Ze zei dat ze het niet meer aankon en wilde er een eind aan maken, samen met haar kindje. Ik kon dat niet laten gebeuren.” Joan nam de baby mee naar huis en verzorgde hem. “Hij was negen maanden oud, maar leek nog maar drie maanden. Ik ben met hem naar de kinderarts gegaan, regelde kleding, en hield contact met zijn moeder. Die jongen is nu bijna dertig jaar.”

Met een trilling in haar stem voegt ze eraan toe: “De buurt heeft mij ook vaak geholpen. Zulke momenten maken je dankbaar.”

Dankbaarheid

Joan praat graag over de dankbaarheid die ze voelt voor de steun die ze kreeg tijdens haar vele jaren als buurtwerker. “Mensen kwamen bij me aan met kleine dingen, een zak goederen als ik het nodig had. Er waren ook momenten dat ik zelf niks had om anderen te helpen, maar God zorgde altijd voor een oplossing,” zegt ze. “Als ik geen geld had om iets te doen voor senioren, ging ik zelfs naar de Nationale Assemblee om te vragen. Het kwam altijd goed.”

Deze houding van vastberadenheid en hulpvaardigheid leidde ertoe dat Joan tweemaal werd onderscheiden als ‘voorbeeldvrouw van Paramaribo’. “Ik ben niet geweldig of zo,” zegt ze bescheiden, “maar ik probeer gewoon met mijn hart op de juiste plaats te leven.”

Rust

Sinds een jaar woont Joan in het verpleeghuis Ashiana, waar ze in een eigen unit verblijft. Het was een bewuste keuze: “Als ik thuis was gebleven, zou ik maar door blijven gaan. Hier vind ik rust.” Haar huis heeft ze overgedragen aan twee van haar kinderen, terwijl zij zich in Ashiana focust op haar geloof. “Ik ben een gelovige vrouw,” zegt ze zacht. “Uit Gods woord leer ik dat we onze naasten lief moeten hebben. Het geloof geeft me kracht.”

Familie

Joan heeft vijf kinderen, veertien kleinkinderen, en vier achterkleinkinderen, en ze is trots op elk van hen. “Mijn kinderen hebben me hier niet geplaatst,” benadrukt ze. “Ik heb zelf gekozen voor een tehuis. Dit geeft hen ook rust, wetende dat ik veilig ben.”

Hopen op Positiviteit

Ondanks alles kijkt Joan vooruit. “Er zijn min- en pluspunten in het leven. Ik focus me op de positieve mensen om me heen.” En, zoals ze altijd zegt, “Als je bezig bent met negatieve energie, ben je snel weg. Maar als je je richt op het goede, blijf je sterker.” Joan Pollack blijft een licht in de gemeenschap, een vrouw met gedrevenheid , een groot hart en een voorbeeld voor velen.