Als een van de grondleggers van de bundeling van militairen in een werknemersorganisatie voel ik mij geroepen om in te gaan op hetgeen zich aan het voltrekken is in beide organisaties, respectievelijk BBMIVAKSUR en VRM. Om bij de laatstgenoemde te beginnen moet ik aangeven dat ik diep teleurgesteld ben in de manier waarop vooral meneer Cairo van VRM heeft gemeend zich te moeten uitlaten over de bestuursleden waarmee hij al lange tijd nauw heeft samengewerkt. Wat mij betreft maakt hij voor de zoveelste keer de inschattingsfout door ervan uit te gaan dat hij sympathie kan winnen of zijn gelijk kan vinden bij de samenleving door zich erg denigrerend uit te laten over individuen.
Dit is geen gebruik, het is onprofessioneel en zeer onvolwassenJermain Day
Dit is niet de eerste keer en ook ik heb geprobeerd hem, in zeer vroeg stadium, eerst meermalen persoonlijk daarna indirect, erop te wijzen dat dit niet de correcte manier is om zaken aan te pakken. Toen was zijn reactie het opzoeken van de pers en zich zeer laatdunkend over mij uit te laten en de spot te drijven met mijn oneervol ontslag, dat een direct gevolg was van het initiatief een vakbond voor militairen op te richten. Welk vertrouwen moet het personeel enerzijds en de werkgever anderzijds hebben in iemand die tij en ontij schermt met ‘screenshots’ en misschien geluidsopnamen van allerlei gesprekken? Snapt hij nog steeds niet dat er nog altijd iets bestaat als vertrouwelijke gesprekken en vertrouwelijke informatie?
Dit is geen gebruik, het is onprofessioneel en zeer onvolwassen. Het lijkt meer op een drang om gezien te worden en gekroond te worden tot ‘de man’, by any means necessary! Dit zal nooit werken; immers ligt het resultaat ervan daar. Een ALV met slechts drie à vijf deelnemers. M’n advies aan meneer Cairo is om niet vanuit emotie te spreken en te handelen, maar over de inhoud dan wel feiten te spreken en het niet steeds weer tot een persoonlijke strijd te maken.
Het deel van het bestuur dat zich heeft afgesplitst dient zich er goed bewust van te zijn dat zij op het kompas van de leden dient te varen en niet van de werkgever. Een eventuele wisseling van de wacht binnen het bestuur van VRM is een interne aangelegenheid en de werkgever, in deze de minister van Defensie, heeft hier geen enkele rol in te vervullen en nimmer als bondgenoot beschouwd .
Overigens voert ze een politieke agenda uit en elke handeling of uitspraak moet ten allen tijde binnen dat perspectief geplaatst worden. De politiek bestuurlijke cultuur in Suriname is nou eenmaal zo dat er altijd getracht zal worden om:
Het is ook niet de plaats van de minister om uitspraken te doen over het vertrouwen in meneer Cairo die zou zijn opgezegd door het bestuur van VRM. Ook heeft ze geen enkele rol te vervullen in eventuele verkiezingen en zelfs een ‘dringend advies’ zou moeten worden gezien als inmenging in interne zaken. Overigens is het deze minister geweest die in eerste instantie meneer Cairo en zijn bestuur wel heeft uitgenodigd, ontvangen en alle ruimte geboden om te werken. Het is publiek geheim dat meneer Cairo niet meer past in het politieke plaatje en dus het liefst opzij geschoven moet worden.
BBMIVAKSUR kan ondanks de verkeerde aanpak van meneer Cairo wel een voorbeeld nemen aan hem. In die zin dat hij wel zijn nek uitsteekt, zich laat zien en de indruk wekt wel tijd en moeite te willen stoppen in de vakbond. Er wordt niet gecommuniceerd met de leden. De misconceptie die bij het bestuur van BBMIVAKSUR bestaat is dat alles afhankelijk is van de erkenning door de werkgever. Het zich mogen organiseren in een vakorganisatie is een verworven recht welke door de werkgever erkend en gerespecteerd dient te worden. Het mag niet als gunstbetoon door de werkgever worden gezien. Als die dat weigert te doen moet het worden afgedwongen, terwijl het vakbondswerk doorgaat. U bent reeds formeel opgericht. In het belang van de militairen roep ik het bestuur van zowel BBMIVAKSUR als VRM op om daadwerkelijk de belangen van de militairen centraal te stellen, de ego’s ondergeschikt te maken aan het groter doel en met elkaar aan tafel te zitten. Het personeel snakt naar verlichting en gaat gebukt onder ernstige sociale problemen. Alleen door één vuist te vormen zal de werkgever niet de schijn ophouden rekening te houden met u, maar het daadwerkelijk doen.
Jermain Day
