Marjorie Tonawi-Tjin Aton verkoopt haarstrikjes op de zaterdag, naast haar baan als leerkracht. Ze was genoodzaakt bij te klussen, omdat ze niet meer uitkomt met het maandsalaris. Marjorie is moeder van twee kinderen en is getrouwd. Het maken van strikjes was een hobby, die zij van haar CPI-scholjaren heeft behouden. Toen haar financiële situatie nijpend werd, pakte ze in augustus jongstleden haar hobby weer op. “Mijn salaris is binnen twee weken op. Als ik op de zaterdag strikjes ga verkopen, verdien ik tussen de SRD 1200 en SRD 1500. Daarmee koop ik spullen om de week door te komen.” Marjorie vervaardigt de strikjes alleen en op de hand.
Ik wil sparen maar het lukt nietMarjorie
Het idee om in de mall te verkopen, komt van haar 9-jarige zoon. Ze bracht de kinderen om te spelen en de zoon zei tegen de moeder om meteen te verkopen. Het jongetje nam de strikjes en ging met de spullen door de mall en verkocht voor een bedrag van SRD 750.
“M’n zoontje liep met de zak met strikjes en heeft binnen een halfuur dat bedrag opgebracht. Zodra ik op een eerlijke manier aan geld kan komen, heb ik geen probleem. Ik wil sparen maar het lijk alsof het niet kan. M’n kinderen willen veel lekkers, maar alles wordt duur maar het salaris blijft hetzelfde. Cornflakes kan ik niet meer kopen voor me kinderen. Dat kan ik maar een keer per maand, terwijl m’n 4-jarige er steeds naar vraagt. Ik decoreer ook wijnflesjes, mandjes en huwelijksenveloppes en kan ook ballonen decoreren.” Marjorie geeft les op OS Mariënburg en maakt gebruik van de fiets om het werk te bereiken.
“Het is een trieste zaak dat ik als leerkracht moet bijklussen. Een leerkracht moet in goede mood op het werk verschijnen om de leerstof goed te kunnen overdragen. Al werk ik onder een bepaalde druk, maar ik laat dat niet blijken aan de kinderen. Andere leerkrachten melden ziek, want ze kunnen niet eens benzine kopen voor hun voertuig. Ik geloof dat er verandering kan komen als de regering openstaat. Leerkrachten raken gedemotiveerd dit leidt tot gedemotiveerde leerlingen en studenten. Ik vraag de overheid luku den ambtenaar bun. Anders komt Suriname in diepere put. Als de regering nu niet handelt, zal dit land niet meer gered kunnen worden.”
