Ruth Gemert: “Ik stapte ‘gezond’ de poli binnen en kwam blind er uit”
De eens potige en robuuste, Ruth Gemert, (39) ervaart haast geen levensvreugde meer. De veertiger kwijnt zienderogen weg in gezondheid. Ze leeft vier jaar met een visuele beperking en lijdt al anderhalf jaar aan nierfalen.
Ruth werd geboren met een kleine linker nier, echter had ze eerder nooit problemen ervaren. Totdat er negen jaar geleden een arts uit het buitenland naar Suriname afreisde om studenten te begeleiden en via een MRI-scan de nierafwijking constateerde. “Ik zag nog goed toen ik de poli van een neuroloog binnenstapte. Ik heb mijn auto zelf naar de specialist gereden. Toen ik van de poli vertrok was ik blind,” nadat ze op die bewuste dag met vijf verschillende rugprikken werd behandeld. Dit werd gedaan om de druk in het oog te ontlasten, om zodoende het vocht uit de ogen te verwijderen. “Hierdoor raakten mijn oogzenuwen beschadigd. Ik moest hierna drie uren rustig liggen. Ik werd na vijf minuten om een citogeval gesommeerd op te staan. Toen ik op mijn benen stond, werd ik blind. Ik heb geschreeuwd… dokter ik zie niet meer!!! Ik werd teruggestuurd naar de neuroloog maar het was te laat,” beschrijft zij het triest gebeuren.
Negen jaar geleden steeg haar bloeddruk enorm. Er werd toen vastgesteld dat haar nieren zwak waren. Ondanks dit, functioneerde ze normaal als schoolbuschauffeur en verkocht ze ijsjes thuis en leverde ook voor enkele scholen. Met een HB van boven de 200 liep ze de dokterspoli af en aan, zonder resultaat. Jarenlang werden er onderzoeken verricht om de oorzaak van de enorme HB te achterhalen.
Lijden
Dit was de start van het triest lijden van de 39-jarige. “Ze zat achter het stuur en vervoerde op dat moment schoolkinderen en zag plotseling wazig,” haalt ze dit moment voor de geest in een openhartig interview met De Snelle Pen. Met dit gegeven bezocht ze de opticien voor een oogmeting. Daar werd ontdekt dat de oogdruk te hoog was. Vier jaar terug kreeg ze op haar oog een klap van haar ex-vriend. Die is intussen met de noorderzon vertrokken, toen ze haar zicht kwijtraakte. Deze klap verhoogde de oogdruk nog meer. De oogarts wist zich geen raad en schreef tabletten en oogdruppels voor. De arts verwees haar ten einde raad naar de neuroloog, omdat hij van mening was dat er vocht in het oog zat. Toen de behandelende neuroloog voor vakantie naar het buitenland vertrok, werd ze door een specialist in opleiding behandeld. Dit wist de patiënt niet van te voren. Deze behandeling resulteerde achteraf in blijvende gezondheidsklachten. De medicatie die ze toen voorgeschreven kreeg, gaf haar enorme hoofdpijn.
Ook de behandelende specialist geeft mij soms een envelop met inhoud. Ruth Gemert
De vrouw ging steeds terug naar de poli van de specialist en werd constant weggejaagd. “Ik wist ook niet waar en hoe het medisch tuchtcollege te bereiken. Ik had geen geld om een advocaat in de arm te nemen en heb het voorval maar gelaten voor wat het is. Ik heb moeite gedaan om naar het buitenland te vertrekken, maar de neuroloog wilde niet meewerken. Ik berustte mij in de situatie en begon ernstig te piekeren. Me bloeddruk bleef stijgen en dit maakte dat mijn nieren snel achteruit gingen. Het lijkt alsof ik geen leven heb. Ik leef alleen om te dialyseren,” vertelt een verdrietige maar positief ingestelde Ruth.
Ze dialyseert drie keren per week. Op haar verzoek is het teruggebracht naar twee keren. “Vanuit Billiton betaal ik visa versa SRD 800 aan vervoer. Dit is de goedkoopste taxi. Ik heb gevraagd om een dialyse dag te laten vervallen. Ik leef van een overheidssteun van SRD 1700. Ik moet hiermee ook dialyseren. Ik heb zo vaak een beroep gedaan op het ministerie van Sociale zaken en Volkshuisvesting, want ik moet goed eten en drinken. Ik ben vaker op bedeltoer en ben afhankelijk van derden,” doet ze uit de doeken.
Ruth kent dagen waarop ze kannen vol water drinkt om naar bed te gaan. “Ik heb dagen dat ik niet kan dialyseren. Soms wordt ik op eigen verzoek opgenomen in het ziekenhuis om zodoende mijn bloed te laten zuiveren. Ik sta er alleen voor. Soms eet ik één puntbrood twee tot drie keren, waardoor ik de volgende dag nog wat heb om te eten.”
Bij afname van dit interview ligt Ruth in het ziekenhuis om een dialyselijn te plaatsen. Intussen ligt zij al twee maanden in de ziekeninstelling. Voor de dialyselijn moest ze euro 300 betalen. Dit heeft ze door te bedelen bij elkaar kunnen krijgen. “Ik ben nog steeds in het ziekenhuis, omdat ik mij niet haast om naar huis te gaan. Ik heb dat geld niet om te dialyseren.” Ze moest dinsdag uit het ziekenhuis ontslagen worden, omdat haar sali laag is, mag ze nog niet naar huis. “Met gods genade probeer ik het hoofd boven water te houden. Vanuit mijn positiviteit komt er altijd op het nippertje hulp. Ook de behandelende specialist geeft mij soms een envelop met inhoud.”
Haar oproep naar de overheid: “Kijk naar ons om, pas onze uitkering aan, zodat ik tenminste het vervoer kan betalen om acht keren per maand te dialyseren. De goedkoopste zorgvervoer van en naar Billiton bedraagt SRD 8000 per maand.” Ruth heeft de opleiding kinderverzorging afgerond en is moeder van een zoon.