Farisada Tjin Liep Shie (26) blies zondagavond, onderweg naar het ziekenhuis, haar laatste adem uit in haar moedersarmen. Een pijnlijk moment voor de moeder en haar zussen die het leven van de 26-jarige hebben geprobeerd te redden. “Er haperde niets aan haar gezondheid. Om het braken werd ze opgenomen en de medicijnen die ze kreeg toegediend, om het overgeven te stoppen, werden via infuse ingespoten. Ze is niet gevallen, maar is in m’n armen overleden,” vertelt een verslagen, moeder, Iris Reumel.
Gedurende de zwangerschap was het voor Farisada een gaan en komen van en naar het ziekenhuis. Een weekje thuis en een weekje in het ziekenhuis, want ze had last van zwangerschapsbraken. Op 13 november was ze op de Intensive Care (ic) beland, na de onderzoekingen ging het weer goed, want er waren geen afwijkingen geconstateerd. De zwangere heeft toen tien dagen in het ziekenhuis gelegen. Van de ic werd ze op de verloskamer overgeplaatst en werd toen weer op de zaal geplaatst en daarna weer teruggeplaatst op de verloskamer. Ze vroeg de zaalarts, vorige week woensdag, als ze even naar huis mocht. “Toen zei de arts als het onderzoek positief is, mag ze de volgende dag naar huis, want ze wilde naar een andere omgeving. Thuis aangekomen at ze soep en pap want haar maag was geïrriteerd door het braken. Alles dat ze vroeg probeerde ik haar te geven. Ze moest zaterdag een hartfoto van de baby maken en alles bleek goed te zijn. Toen ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, wilde ze in m’n kamer slapen. Ze wilde dat ik in haar kamer zou slapen en zij in de mijne,” deelt Iris het pijnlijk moment.
De arts heeft geprobeerd Farisada te reanimeren in de ambulanceIris Reumel
Farisada moest maandag weer naar het ziekenhuis voor opname, maar zondag verslechterde haar gezondheidstoestand. “Rond half elf zei m’n zoon tegen me dat er iets niet klopt met Farisada. Ze zei: Kijk Sharon daar kijk Sharon daar, ai kis a zenuwaanval, letten jullie goed op haar. Toen zei; ik Sharon is niet hier, hoe zie je haar? Toen bleef ze stil. Ik heb me zussen toen bijeen geroepen waaronder een zus die in de verpleging is. Ze vond een raar en dacht aan een zwangerschapssyndroom.”
De zus van de moeder stelde voor om haar naar het ziekenhuis te brengen. Onderweg wilde ze urineren en eiste dat de auto gelijk moest stoppen. “Me zus zei het is een bewoond gebied en we kunnen niet stoppen, maar ze ging tekeer in de auto. Uiteindelijk stopte m’n zus op Mariendal en ik haastte me uit de auto om haar te helpen en maakte het portier open. Ik plaatste m’n armen onder haar oksels om haar te ondersteunen in het plassen. Met de andere arm probeerde ik de onderbroek uit te trekken. Het is me niet gelukt, want ze stortte in m’n armen ineen. Het leek op een hyperventilatie aanval. Ik nam een zak en zette het voor haar neus om in en uit te ademen. Plotseling hoorde ik geen adem meer en riep m’n zus. Toen riep ik de naam van m’n dochter, maar ik kreeg geen reactie. We probeerden haar in de auto de zetten, maar het ons niet gelukt, want haar gewicht was niet makkelijk. Me zus trok aan het ene portier en ik duwde vanuit de andere kant. Uiteindelijk hebben we de politie moeten bellen. De agent zei waarschijnlijk is ze weg en ik begon te gillen,” luidt het verdrietig relaas van de moeder aan De Snelle Pen.
De politie die ter plekke kwam, besloot een arts op te bellen en die kwam en voelde dat de baby in de buik nog polsslag had. “De arts zei dat de ongeborene nog gered kon worden en probeerde Farisada in de ambulance te reanimeren. Toen de dokter bij SEH aankwam, was hij bezweet, want hij en de ambulancechauffeur hebben hun best gedaan. Toen ze eenmaal binnen van SEH aankwamen was de polsslag er niet meer. Deze week zou de arts Farisada een keizersnede geven, voor een vroege bevalling, zodat ze rustig kon zij vanwege het braken.” Het kindje zou in de couveuse worden geplaats, omdat het niet een voldragen zwangerschap was.
Sharon Tjin Liep Sjie omschrijft haar overleden zus als een levensgenieter. “Ze hield van feesten, dansen en lekker eten, en moest altijd opvallen. Als ze jarig was en geen taart had, voelde ze zich niet jarig.” De liefde die de 26-jarige had voor kinderen was groot en verwende haar nichtjes vaker met schepjes, kraaltjes en kleding. “Ze had nog geen kinderen, maar had een grote kinderwens. Ze stond altijd klaar voor het gezin en nu hebben we haar niet meer. Ik vroeg m’n moeder als ze verwacht had dat ze ooit een kind zou begraven? Farisada was de ene die sterk was en ons kracht gaf als een van ons ziek was,” treurt Sharon.
Volgens de moeder hebben de artsen en de zusters in het ‘S landshospitaal en het AZP hun best gedaan. “Ze hebben der echt aangepakt. Op den duur werd ze als een baby door de zusters behandeld. De behandeling in het ziekenhuis was goed, maar God weet alleen waarom.” Farisada was het tweede kind en zou een tweede kleinkind ter wereld brengen.
